பழைய மொழியில் புதைந்துள்ள செய்தி

- பேராசிரியர் குருவம்மாள்

சமூக பொருளாதார மானுட உளவியலை அடிப்படையாகக் கொண்ட வாழ்க்கைத் தத்துவத்தின் வார்த்தை வெளிப்பாடே பழமொழிகள். பழகிய மொழிகளின் அடியாழத்தில் உள்ள செய்தி மனிதகுலத்தின் செவ்விய சிந்தனைக்குச் சான்று முதுசொல்லின் முதிர்ந்த கருத்துக்கள் மனிதனை நெறிப்படுத்தும் மருத்துவ கையேடு. இந்தக் கிராமத்துத் திருக்குறளில் சிலவற்றை மட்டும் பதம் பிரித்துப் பார்க்கிறது இந்த கட்டுரை.

1.   கோயில்இல்லாஊரில்குடியிருக்கவேண்டாம்

கோயில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம் என்பது பழமொழி. கோயிலின் பெயரால் குழப்பங்கள்,  கடவுளின் பெயரால் கலவரங்கள், மதத்தின் பெயரால் பிரிவினைவாதகள் பெருகிவரும் இந்நாளில் இந்தப் பழைய மொழியில் புதைந்துள்ள செய்தியை அறிந்துகொள்வது அவசியமாகும்.

‘கோ’என்றால் அரசன். ‘இல்’ என்றால் வீடு. கோயில் என்றால் அரசனின் வீடு. எப்படி ஆண்டவனின் இருப்பிடமாகும்? அரசனின் வீட்டை அரண்மனை என்றுதானே சொல்கின்றோம்? ‘அரண்’ என்றால் காவல், மனை என்றால் இடம். அரண்மனை என்றால் காவல் மிகுந்த இடம். அரசனின் இருப்பிடத்தை ‘அரண்மனை’ என்றும் ஆண்டவனின் இருப்பிடத்தைக் ‘கோயில்’ என்றும் வழங்கி வந்தனர் நமது முன்னோர்.

படித்தினைக்கு இடமிருந்தால் குடித்தனத்திற்கு விட்டுவாடகைக்கு வழிதேடும் காலமிது. கையகல இடத்தில் இருக்கும் கருவறைத் தெய்வத்திற்கு இடம் அகன்ற பெரியகோயில்களில் ஏன்? மடப்பள்ளிகள் ஏன்?

அக்காலத்தில் வணங்குவதற்கும் வழிபடுவதற்கும் தேர்த் திருவிழாக்களுக்கும் மட்டும் கோயில்கள் பயன்படவில்லை. மக்கள் கூடும் பொதுமன்றங்களாக, ஐயம் அகற்றும் அறிவுத்திருக்கோயில்களாக, அறிஞர்களின் விவாதமேடைகளாக, வீரர்களின் விளையாடுகளங்ளாக, புலவர்களின் புலமை விளக்கம்பெறும் இடங்களாக, கலைஞர்களின் கலை வளர்க்கும் அரங்குகளாகக் கோயில்கள் விளங்கின. அரசர்களின் நிலையான அறிவிப்புகளைக் கொண்ட கல்வெட்டுகள் ஆவணங்களாகி நிற்பதும் கோயில்களில்தான். மக்களின் ஈரத்தையும் வீரத்தையும் கொடையாகவும் வெற்றியாகவும் பறைசாற்றி நின்றன கோயில்கள். மக்கள் தொண்டை மகேசன் தொண்டாகக் கொண்டு சமூகசேவை மையங்களாகத் திகழ்ந்தன கோயில்கள். மக்களிடையே மனிதநேயத்தையும் பாதுகாப்பு உணர்வையும் வளர்த்து வந்தவை கோயில்கள்.

பயிர்த்தொழிலை உயிர்த்தொழிலாய்க் கொண்ட மக்கள் விளைபொருட்களின் ஒரு பகுதியைத் தாங்களாகவே விரும்பி கோயிலுக்குக் காணிக்கையாகச் செலுத்தி வந்தனர். பொதுமக்களின் பலவகைக் காணிக்கைப் பொருட்களும் ஆண்டவனின் கருவூலத்தை சென்றடைந்தன. நீர், நெருப்பு, காற்று ஆகிய இயற்கைக் காரணங்களால் வெள்ளம்,புயல்,பஞ்சம் வந்தபோது உணவும் உடையும் இருப்பிடமும் இழந்த மக்களின் பொதுவீடாக விளங்கின கோயில்கள். போர்க்காலங்களில் முதியவர்கள், பெண்கள், குழந்தைகள், நோயுற்றோர் போன்ற போர் செய்ய இயலாதவர்களின் புகலிடமாகின கோயில்கள். எனவே ஆக்கப்பூர்வமாகத் தங்களைவளர்த்துக் கொள்ளவும் அழிவுக்காலத்தில் அதிலிருந்து தங்களைக் காத்துக்கொள்ளவும் உதவும் கோயில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம்.

2.    ஆத்துக்குள்ளே இருந்து அரஹரன்னாலும்

சோத்துக்குள்ளே இருப்பான் சொக்கப்பன்

இந்தப் பழமொழி இப்போது சாப்பாட்டு ராமன்களை ஏசுவதற்காக மட்டுமே பயன்படுகிறது. கடவுள் நம்பிக்கைநிறைந்த  நமதுகிராமங்களில் ஏழ்மையும்நிறைந்திருந்தது. ஊரெல்லாம் பட்டிதொட்டி, பேரெல்லாம்குப்பன், சுப்பன், சோறெல்லாம் கூழுங்கஞ்சி என்று அவ்வையார் வருணித்த நேற்றைய கிராமங்களில் நித்தம்நித்தம் நெல்லுச்சோறுக்கு வாய்ப்பில்லை. உண்ண எதுவும் கிடைக்காதபோது உண்ணாமல் இருந்தால் பட்டினி. உண்ணுவதற்கு இருந்தும் உண்ணாமல் இருந்தால் விரதம் எப்போதும்  பட்டினிக்குப் பழக்கப்பட்ட கிராமத்து மக்கள் சிலநேரம் விரதம் இருப்பதும் உண்டு.நவீன எந்திரங்கள் இல்லாத அந்த நாட்களில் கிராமத்துப் பெண்கள் கல்லுரலில் நெல்லுக்குத்தி, நொறுங்காமல் புழுங்கல்அரிசி ஆக்கும்போது நொறுங்கி நொய்யத் தவிடாகிப் போவார்கள்.இருப்பினும் விரதநாட்களில் வேலையை மெனக்கிட்டு வெள்ளைச் சோறாக்குவதில் மகிழ்ச்சியோடு ஈடுபடுவார்கள். காலையிலிருந்து பச்சைத்தண்ணீர் பல்லில்படாமல் கடுமையான விரதம் இருந்து கடவுளின்பெயரைச் சொல்லி ஆற்றிலோ ,குளத்திலோ, கிணற்றிலோ குளித்துக் கரையேறுவதற்குள் சிறுகுடலைப் பெருங்குடல் தின்னும். இந்தநேரத்தில் கடவுள்நினைப்பை முந்திக்கொண்டு உணவு நினைப்பே ஓங்கிநிற்கும் என்பதை

“ஆத்துக்குள்ளே இருந்து அரஹரன்னாலும்

சோத்துக்குள்ளே இருப்பான் சொக்கப்பன்”

என்று சொல்லி இருக்கலாம், என்றாலும் இந்தப்பழைய மொழியில் புதைந்துள்ள செய்திவியப்பானது.

“ஆத்துக்குள்ளே இருந்து அரஹர என்றால், உள்

சோதிக்குள்ளே இருப்பான் சொக்கப்பன்”

பழமொழியின் கடைசி வரியாகிய   சோதிக்குள் இருப்பான் என்ற தொடர் சோத்துக்குள்ளே இருப்பான் என்றாகிவிட்டது. நிலம், நீர், காற்று, நெருப்பு, ஆகாயம் என்ற பஞ்ச பூதத்தின் ஒடுக்கம் ஆகிய இறைவனை எல்லா மதங்களும் ஒளி வழியாக காண்கின்றன. திருவண்ணாமலையில் தீபவழிபாடுதான். கார்த்திகை நாளில் சிவவழிபாடு, ஒவ்வொருவரு மனிதனுக்குள்ளேயும் இறைவன் உள் ஒளியாக விளங்குகிறான். உள்ளத்தில் உள்ளானடிசகியே! உள்ளத்தில் காண்பாய் எனில் கோயில் உள்ளேயும் காண்பாயடி என்று சித்தர்கள் பாடுவதும் இதனைத்தான். இன்னும் ஆழமாக இந்தப் பழமொழியைச் சிந்தித்தால்

“அகத்தில் உள் இருந்து அரஹரா என்றால் உன்

சுகத்திற்கு உள் இருப்பான் சொக்கப்பன்.  என்றும்

அகத்திற்கு உள் இருந்து அரஹர என்றால்

உன் சுகத்துக்கம் அறுப்பான் சொக்கப்பன் என்றும்

வழங்கி வந்த தத்துவச் சிந்தனை விளங்கும்.

கை ஒன்று செய்ய, வாய் ஒன்று சொல்ல, மனது ஒன்றை நினைக்க கடவுளுக்கும் கோவில்களுக்கும் தொடர்பே இல்லாத காரியங்களில் ஈடுபட்டிருக்கிறது. இன்றைய வழிபாடு, கடவுளின் பெயரை உதட்டளவில் மாத்திரமே உச்சரிக்காமல் மனதை ஒரு முகப் படுத்தி ஆண்டவனின் நினைப்பை உள்ளத்தின் உள்ளே நிலை நிறுத்து கின்றவர்களுக்கு இன்பம் துன்பம் இரண்டையும் கடந்த ஆனந்த நிலையே முக்தி கிடைக்கும்.

3.   பொம்பளை சிரிச்சா போச்சு

போயிலை விரிச்சா போச்சு

பொம்பளை சிரிச்சா போச்சு ,போயிலை விரிச்சா போச்சு என்பது பழமொழி. போயிலை விரிச்சா ஈரம் போச்சு, காரம் போச்சு, மணம் போச்சு, குணம்போச்சு! பொம்பளை சிரிச்சா என்ன போச்சு? மானம் போச்சா? மரியாதை போச்சா?இது பழைய மொழி! சொல்லப் பட்ட காலமும் பழைய காலம்.

பெண்கள் சிரிக்கக் காசு கேட்கும் காலமிது! பெண்களின் சிரிப்பை காசாக்கும் காலமிது, ஆடை அலங்கார அணி வகுப்பு களிலும், விமான நிலையங்களிலும், விற்பனைக் கூடங்களிலும்,   விளம்பர காட்சி களிலும், வியாபாரத்திலு ம் பெண்கள் சிரிப்பை மூல தனமாகக் கொள்ளும் காலமிது! இந்தக் காலத்தில் இப்படி ஒரு பழ மொழியா?

வேட்டைச் சமூகத்திலும் ,விவசாயச் சமூகத்திலும்,இடம் பெயர்ந்தும் நிலம் பெயர்ந்தும், ஓடி உழைத்துப் பொருள் கொண்டு வருவது ஆண்களின் வேலை. உணவாக்கித் தருவது பெண்களின் வேலை பழைய நிலவுடைமைச் சமூகத்து ஆண் மக்களுக்கு வீட்டிற்கு வெளியிலும் பெண் மக்களுக்கு வீட்டிற்கு உள்ளும்தான் பொறுப்புகள் அதிகம். உழைத்துக் களைத்து அலுத்து சலித்து வெளியிலிருந்து வருகின்ற கணவன், தகப்பன், சகோதரன், மகன், பேரன், மச்சான், கொழுந்தன், மாமன் ஆகிய உறவுகளைக் கொண்ட கூட்டுக் குடும்பத்தில் பாட்டி, தாய், சகோதரி ,மனைவி, மகள், பேத்தி, மதினி, கொழுந்தி, மாமி, நாத்தி ஆகிய பெண்மக்கள் வீட்டடிற்குள் சண்டைச் சச்சரவுகளின்றி வாழும் போது ஒற்றுமையும் நிம்மதியும் உருக்குலையாது அல்லவா? இதனை நோக்கமாகக் கொண்ட பழமொழி இது, “பொம்பளை சிரிச்சா…துன்பம் போச்சு, துயரம் போச்சு, கவலை போச்சு, கஷ்டம் போச்சு, கண்ணீர் போச்சு.”

4. மேல் மினுக்கியைக் கட்டினவன் கேட்டான்

“மேல்மினுக்கியைக் கட்டினவன் கேட்டான்” என்பது பழமொழி. “மேல்மினுக்கி” என்ற சொல் அலங்கார மோகம் கொண்ட சுயநலம் நிறைந்த பெண்ணைக் குறிப்பது வெளித்தோற்றத்தில் அளவுக்கு அதிகமான கவனம் செலுத்தும் பெண்கள், கடினமான உடல் உழைப்புக்குத் தயங்கு வார்கள்.

குடும்ப பொறுப்பின்றி இருப்பார்கள். எனவே குடும்பத்தின் மதிப்பில் குறைவுபடும். வரவுக்கு மிஞ்சிய செலவும் வசதிக்கு மிஞ்சிய ஆடம்பரமும் மேல் மினுக்கிகளால் ஏற்படும். இதனால் குடும்பம் கடனுக்கு உள்ளாகும். மனதைச் சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ளாமல் உடம்பை மட்டும் அழகாக வைத்துக் கொள்ளாமல் உடம்பைமட்டும் அழகாகவைத்துக் கொள்ளும் பெண்களால் ஊரே அழுக்காகிவிடும். மேல் மினுக்கியைக் கட்டினவன் மன நோயாளி ஆகிவிடுவான்.

மேல் மினுக்கி என்பதை மேலாக மினுக்கி என்றும் சிந்திக்கலாம். உண்ணுவது ,உடுத்துவது, தங்குவது ஆகியவற்றில் உள் அழுக்கைக் கழுவாமல் வெளியிலே மட்டும் கழுவுவதால் சமையலும் சாப்பாடும் தூய்மையற்ற தாகிறது. தூய்மையற்ற உணவு மூலமாகவும் உடை மூலமாகவும் இருப்பிடம் மூலமாகவும் நோய்பரவுகிறது. எனவே, சுத்தத்தைப் பற்றிக் கவலைப்படாத மேலாக மினுக்கியை மனைவியாக அடைந்தவன் உடல் நோயாளியாகி விடுவான் என்பதை உணர்த்த வந்த இந்தப் பழமொழி ,சுத்தமான பெண்களே சுகத்துக்கு ஆதாரமான பெண்கள் என்று அழுத்தமாக கூறுவதும் புரிகின்றது.

5.   மரம் வச்சவன் தண்ணி ஊத்துவான்

“மரம் வச்சவன் தண்ணி ஊத்துவான்” என்று சொல்லிக் கொண்டே பிள்ளைகளைத் தொடர்ந்து பெற்றுக் கொள்கிறார்கள். அளவான குடும்பம்தான் அழகான குடும்பம் என்று சொல்லப் போனால் சாமி கொடுத்த வரம் என்று சொல்லி பதினாறும்  பெற்று,  படாத பாடுபடுகிறார்கள்.

“மரம் வச்சவன் தண்ணி ஊத்துவான்” என்றால் பாட்டன் வச்ச மரத்துக்குப் பாட்டனும் அப்பன் வச்ச மரத்துக்கு அப்பனும் மகன் வச்ச மரத்துக்கும் மகனுமா தண்ணிஊத்துவான்? சரித்திரப் பாடங்களில் எந்த அரசரைப் பற்றிய வரலாறாக இருந்தாலும் சாலையோர மரங்களை நாட்டினார் என்ற வரிகள் கட்டாயமாக இடம் பெறக்காணலாம். நிழலுக்காகவும் மாசுக்கட்டுப் பாட்டுக்காகவும் மழைவளம் பெருக்கவும் அரசர்கள் காலத்தில் மரம் வளர்த்திருக்கிறார்கள். மாதம் மும்மாரி மழை பொழிந்து வளம் செழித்திருக்கிறது. இன்று புகை வனத்தின் பகை என்று சொல்லியும் கேளாமல் காடுகளைக் கரியாக்கிவிட்டோம். புகை வனத்திற்கு மட்டு மல்ல வானத்திற்கும் பகை என்பதை ஓசோன் படலத்தில் ஏற்பட்டுள்ள ஓட்டைகள் உணர்த்துகின்றன. நிலமும் நீரும் காற்றும் அழுக்கடைந்து வறட்சிக் குள்ளாகின்றது.

புற ஊதா கதிர்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தோல்  நோய்க்குள்ளாகின்றனர். மண்ணும் மக்களும் நலத்தோடும் வளத்தோடும் வாழ வேண்டுமென்ற தீர்க்க தரிசனம்தான் மரத்தை வைத்தால் தண்ணீர் ஊற்றும் என்ற பழ மொழியாகியது. மழை வளம் பெறவும் பூமியின் பசுமையைத் தக்க வைக்கவும் மண் அரிமானத்தைத் தவிர்க்கவும் காடுகளைப் பெருக்கவும் மரம் வளர்ப்பதன் அவசியத்தை நன்கு உணர்ந்தவர்கள் நமது முன்னோர்கள். மரம் வைச்சா தண்ணீர் ஊத்தும் என்ற அன்றைய பழமொழியை இன்று மரம் வச்சவன் தண்ணி ஊத்துவான் என்று மாற்றி விட்டோம்.

6.   அரசனை நம்பி புருசனைக் கை விட்டாள்

அரசனை நம்பி புருசனைக் கை விட்டாளா? அரசனே இல்லாத குடியாட்சிக் காலத்தில் இப்படியொரு பழமொழியா?“ புருசனைக் கைவிடுதல்” வளர்ந்து விட்ட நாடுகளில் நாகரிகமாகக் கருதப்படுகிறது. இந்தியாவில் கணவனால் கை விடப் பட்ட பெண்களே அதிகம்.

காலம் காலமாக இந்த மண்ணின் கலாச் சாரத்தைக் கண் எனக் கொண்டும் பண்பாட்டைப் பாதுகாத்தும் தலைநிமிர்ந்து வாழும் தமிழ்ப் பெண்களின் குலமானம் இந்தப் பழமொழியால் கொள்ளை போகிறதே? மன்னர்கள் இந்த மண்ணை ஆண்டு வந்த காலத்தில் அரசனின் வீரத்திற்கு அடையாளமாக அந்தப் புரங்கள் நிரம்பி வழிந்தன.பெண்களைப் போகப் பொருளாகவும் உடைமைப் பொருளாகவும் கருதியது முடியாட்சிக் காலம், வெற்றி பெற்ற அரசர்கள் போரில் தோற்ற மன்னர்களின் நாட்டைச் சூறையாடினர். எதிரி நாட்டு மக்களை அடிமைப் படுத்தினர். குறிப்பாகப் பெண்களை அலங்கோலப்படுத்தினர். போர் வீரர்களால் களங்கப் பட்டும் புலவர்களால் கீழ்த் தரமாக வருணிக்கப் பட்டும் பெண்கள் சின்னா பின்னமாகினர்.அரசர்களை மகிழ்ச்சிப் படுத்த பேனைப் பெருமாளாக்கியும் தூணைத் துரும் பாக்கியும் புலவர்கள் பாடினர். இந்தப் பழமொழியும் அரசினை மகிழ்ச்சிப் படுத்தவே தோன்றி இருக்கலாம். எனினும்“ அரசனை நம்பி புருஷனைக் கைவிட்டாள் ”என்பதே இந்தப் பழமொழியின் உண்மையான வடிவம்.

இயற்கையோடு இணைந்த வாழ்க்கை வாழ்ந்தது நமது சமுதாயம். தூய நீரும் தூய்மையான காற்றும் உடற் பயிற்சியும் கடவுளின் பெயரால் நமது மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கையில் பிரிக்க முடியாத அங்கமாகி இருந்தது. அதிகாலையில் குளித்து முடித்தவுடன் வணங்குவதற்கு வசதியாக ஆற்றங் கரைகளிலும் குளக்கரைகளிலும் அரச மரத்துக் கடியில் விநாயகரை வைத்து வழிபட்டு வந்தனர். குழந்தை வரம் வேண்டி சுமங்கலிப் பெண்கள் கணவனைக் கவனிக்க நேரமின்றி அரச மரத்தைச் சுற்றுவது நோக்கமாகக் கொண்டவிளக்குகின்றது“ அரசனை நம்பி புருஷனை கைவிட்டாள்”

7.   நாற்பது வயதில் நாய்க் குணம்

நாற்பது வயதில் மனிதனுக்கு எப்படி நாய்க் குணம்? பண்டித ரோபாமரரோ ஆண்களோ பெண்களோ அவரவர் நிலைகளுக் கேற்ப பொறுப்புகளை ஏற்றுத் திறம் படநடத்த வேண்டிய வயது நாற்பது. உள் உறுப்புகளில் பழுதும் வெளித்தோற்றத்தில் முதுமையும் இடம்பெறும் வயது நாற்பது. குடும்பச்சூழலும் சமூகச்சூழலும் பொருளாதாரச்சூழலும் பணிச்சூழலும் ஒருமனிதனை நெருக்கடிக்கு உள்ளாக்கும் வயதுநாற்பது. குழந்தைகளின் ஏக்கங்களையும் பெற்றோர்களின் எதிர்பார்ப்புகளையும் நிறைவேற்ற வேண்டிய வயதுநாற்பது. இந்த வயதில் பொறுமையும் நிதானமும் மிகமிகஅவசியமாகிறது. தனது உடல் நலத்தையும் பாதுகாத்துக் கொண்டு தன்னைச் சுற்றி இருப்பவர்களிடமும் பண்போடு நடந்துகொள்ள வேண்டிய கட்டாயமாகிறது.எனவே ஒவ்வொருவரும் நாற்பதுவயதை அடையும் போதுஉணவைக் கட்டுப் படுத்த நாக்கையும் உணர்வைக் கட்டுப்படுத்த வாக்கையும் தேவைக்கு அளவாக பயன்படுத்த வேண்டும் என்ற கருத்தில் அமைந்தது.

“நாற்பது வயதில் நாகுணம்”

என்ற பழமொழி, நாளடைவில் பேச்சு வழக்கில்“ நாற்பது வயதில் நாய்க் குணம் என்று மாறிவிட்டது.

8.    பந்திக்கு முந்து படைக்குப் பிந்து

பந்திக்குமுந்து படைக்குபிந்து என்று ஒருபழமொழியா? பந்திக்குமுந்துவதா?... மரணத்தை வெல்லுகின்ற சக்தி வாய்ந்த அமுதமே கிடைத்தாலும் தானாகவும் தனியாகவும் உண்ணவிரும்பாதது நமது சமுதாயம். உழைக்காமல் உண்பவன் பாவத்தைத் தின்கிறான் என்பது அண்ணல்காந்தியடிகளின் வாக்கு. இப்படிப்பட்ட இந்திய மண்ணில் ஓசிச்சோற்றில் உடம்பைவளர்க்கும் யோசனையா?

கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத் தேவாளொடு முன்தோன்றிய மூத்தகுடி என்று முழங்கும் தமிழ்ச் சமுதாயத்தில் படைக்குப் பிந்துவதா… புண்ணோ அதுவும் புகழின் கண்ணே என்று தனதுமுகத்தில் தொண்ணூற்றிஒன்பது விழுப்புண்களைப் பெற்ற விஜயாலயச்சோழன் போன்ற வீரமறவர் பிறந்த மண்ணில் கோழைகளை உருவாக்கும் யோசனையா?

தன்னைக் காக்க உணவும் மண்ணைக்காக்கப் படையும் அவசியம். அறுசுவை உணவை கவளமாக்கி உண்ணவும் உண்ணும் போது வாயருகில் கொண்டுசெல்ல முன்னோக்கிவருவதும் கட்டைவிரல் போரிடும் போது அம்பை எடுத்து வில்லில் நாணில் சேர்த்து விசையோடு இழுத்து இயக்குவதற்குப் பின்னோக்கிச் செல்லுவதும் கட்டைவிரல். (துரோணாச்சாரியாரை மானசீகக் குருவாகக் கொண்டு பயின்ற ஏகலைவனிடத்திலிருந்து குருதட்சணையாகக் கேட்டுப்பெற்றதும் கட்டை விரல்தானே?) எனவே பந்திக்குமுந்தும் படைக்குப்பிந்தும் என்று கட்டைவிரலுக்காக வழங்கி வந்தபழமொழி காலப்போக்கில் பந்திக்குமுந்து படைக்குபிந்து என்று மாற்றம் பெற்றது. ஒரே ஒரு எழுத்தைப் பழமொழி இழந்ததால் தமிழ்ச்  சமுதாயத்தின் தலையெழுத்தே மாறிவிட்டது. ஒரு பெரிய வீரசமுதாயமே இன்று வெறும் சோற்றுப் பட்டாளமாகவும் கோழைச் சமுதாயமாகவும் கருதுவதற்குக் காரணமாகிவிட்டது.

9.   குட்டுப் பட்டாலும் மோதிரக் கையால் குட்டுப்படு

குட்டுப்பட்டாலும் மோதிரக்கையால்குட்டுப்படு என்று ஒரு பழமொழியா? குட்டுப்படுவதென்பது தலையில் அடிபடுவது என்று பொருள். குட்டுப்படுவதெற் கென்று ஒ ருபிறவியா? மோதிரக்கையால் குட்டுப்படுவது ஒரு கௌரவமா?  இருப்பவன் இல்லாதவனைக் குட்டுவதைச் சமுதாயம் ஆதரிப்பதையும் அங்கீகரிப்பதையும் ஆனந்தப் படுவதையும்தானே வெளிப்படுத்துகின்றது இந்தப்பழமொழி. இன்றைய சூழ்நிலையில் பட்டம், பதவி, பணம், அந்தஸ்து, ஆட்சி, அதிகாரம் என்று உயர் மட்டத்தில் இருப்பவர்களின் எல்லா செயல்களையும் சகித்துக்கொண்டு, அடிவாங்குவதில் ஆனந்தமடைந்து சமூகத்தின் அடிமட்டத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது நியாயம்தானா? ஏன் குட்டுப்பட வேண்டும்? அதுவும் மோதிரக் கையால் குட்டுப்பட வேண்டும்?

குட்டுப் பட்டாலும் மோதுகிற கையால் குட்டுப்படு என்று இருந்திருக்கலாமே? ஒருகோழையை எதிர்த்து வெற்றி பெறுவதைவிட ஒருவீரனை எதிர்த்துத் தோல்வியடைவது சிறந்தது என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்துகின்றது இந்தத்தொடர். மோதுகிற கை என்பது மோதிரக்கை என்று மாற்றம் பெற்றிருக்கலாமோ? போற்றல் மிக்க வனேயானாலும் ஏன் பிறரிடத்தில் குட்டுப்படவேண்டும்? இந்தக் கருத்திலும் உடன்பாடில்லை.

எண்சாண் உடம்பிற்குச் சிரசேபிரதானம் என்று சொல்லுவார்கள். சிரம் என்பது தலையைக் குறிக்கும் சொல், தலை நிமிர்ந்து நடப்பதையும் தலைக் கனம் என்று ஏசுவதையும் தலைகுனிவு என்று நாணுவதையும் வாழ்க்கையாகக் கொண்டவர்கள் தலையில் குட்டுப்படுவார்களா? தலையிலே அடியும் காயமும் தோல்வியின் சின்னங்கள் அல்லவா? தலையைச் சிரைத்து கழுதை மேல் ஏற்றுவது கடுமையான தண்டனை அல்லவா? இளையவர்களின் தவறு திருத்தும் முயற்சியாக மூத்தவர்கள் செல்லமாகவும் சினந்தும் வலது கைவிரல்களை மடக்கிக் கொண்டு உச்சந் தலையில் ஓங்கி ஒரு குத்து அழுந்தவைப்பதற்குப் பெயர்தானேகுட்டு! இளையவர்களின் தவறு திருத்தும் மூத்தவர்கள் தங்களது சொந்த வாழ்க்கையில் தவறே செய்வதுகிடையாதா? அப்படித் தவறு செய்கின்ற மூத்தவர்களைத் திருத்த இளையவர்களுக்கு அதிகாரம்கிடையாதே? தங்களது தவறைத் தாங்களே ஒப்புக் கொண்டு தங்களுக்குத் தாங்களே தண்டனை வழங்கிக் கொள்ளுகிற இடம் ஒன்று உண்டு. எதற்கெடுத்தாலும் அடுத்தவரைக் குட்டிக் கொண்டிருப்பவர்கள் தங்களைத்தாங்களே குட்டிக்கொள்ளுகிற இடம், மோதகம் கையிலேந்தி பிள்ளையார் இருக்குமிடம். முட்டிக்கொண்டும்மோதிக்கொண்டும்பாவத்திற்குப்பரிகாரம்தேடுகின்றவர்களுக்காகக்குட்டுப் போட்டாலும் மோதகக்கையானுக்குப் குட்டுப் போடு என்று வழங்கி வந்த பழமொழி இன்று குட்டுப் பட்டாலும் மோதிரக்கையால் குட்டுப்படு என்று மாற்றம் பெற்றது.

கேள்வி மாத்திரத்தில் எதார்த்தமாகத் தோன்றினாலும் சிந்தனையாழத்தில் சிறந்த தத்துவக்களஞ்சியமாக விளங்குபவை பழமொழிகள். இன்றைய நோக்கில் அன்றைய பழ மொழிகள் கடந்த கால கருவூலங்கள்.இருபதாம் நூற்றாண்டின் அறிவியல் தொழில் நுட்ப முன்னேற்றத்தில் நமது சுவடுகளின் ஆழத்தை அளக்கும் கோலாகப் பழமொழிகளைக் கொள்ள இடமுள்ளது.